Interview on LiFO.gr Greece, 28 June2023

[mellody]

Opening an extra thread for this Greek interview, as it's so long and interesting:

 

https://www.lifo.gr/culture/music/mika-stin-lifo-i-athina-einai-katafygio-moy 

 

Μουσική 

MIKA στη LiFO: «Η Αθήνα είναι το καταφύγιό μου»

Λίγες μέρες πριν τα δώσει όλα στη σκηνή του Rockwave, στην πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα, ο αστέρας της αμετανόητα πολύχρωμης ποπ ανοίγει την καρδιά του στη LiFO, κάνοντας έναν απολογισμό της ανορθόδοξης καριέρας του.

Νίκος Ευσταθίου 3 ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ

 

Facebook Twitter 

Μερικές φορές, το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι λίγο περισσότερο προσιτός.

 

  

ΜΙΚΑ, πρόσφατα άκουγα ξανά το «Grace Kelly» και σκεφτόμουν πόσο υπέροχα ενδυναμωτικό queer κομμάτι είναι, ειδικά αν το εξετάσουμε μέσα από το πρίσμα του σήμερα. Το ίδιο μάλλον ίσχυε και το 2007, για πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά που μεγάλωναν εκεινή την εποχή μέσα σε τρομερά διαφορετικές και πιο αντίξοες συνθήκες. Τελικά, αυτή σου η επιλογή να μοιραστείς ένα τόσο ενδυναμωτικό και αμετανόητα περήφανο μήνυμα στο ντεμπούτο σου ήταν συνειδητή ή παρορμητική;
Νομίζω πως ήταν ένας συνδυασμός. Υπήρχε μια παρορμητική αθωότητα σε όλο αυτό το ξεκίνημα, γι’ αυτό και είναι ένα τόσο περιχαρές ντεμπούτο, γεμάτο χρώματα και μελωδίες. Από την αρχή ήθελα να εξερευνήσω μια διαισθητική αίσθηση της ομορφιάς, κατί που παραμένει τρομερά σημαντικό για μένα.

Δεν θα σου κρύψω, όμως, πως ταυτόχρονα υπήρχε και μια αίσθηση του επείγοντος. Γεννήθηκε από την απογοητευτική μου εμπειρία με την απόρριψη, τις διακρίσεις και την έλλειψη κατανόησης. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έπρεπε να αισθάνομαι τόσο χάλια, γιατί έπρεπε να με εκφοβίζουν στο σχολείο μου για κάποια χαρακτηριστικά που δεν αντιλαμβανόμουν καν εγώ ο ίδιος.

Δεν μπορούσα να κατανοήσω τους κοινωνικούς κώδικες και τις συνθήκες που με οδήγησαν, ως δωδεκάχρονο παιδί, να φοβάμαι τόσο πολύ να περπατήσω στο πλάι των συμμαθητών μου και να καταλήγω να περιμένω πρώτα πέντε λεπτά για να περάσουν, ώστε να μη φάω ξύλο.

Δεν το καταλάβαινα, και νομίζω πως τελικά μάλλον ούτε αυτοί το καταλάβαιναν. Ήταν, προφανώς, ένα αποτέλεσμα εξωτερικών κοινωνικών παραγόντων που τους οδηγούσαν σε αυτή την συμπεριφορά.

 

Ο δίσκος αυτός ήταν η απόφασή μου να μη σβήσω την ύπαρξή μου απλά και μόνο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες της. Να τιμήσω τον εαυτό μου δίχως την άδεια κανενός.

 

Ήταν, λοιπόν, αυτή η αίσθηση του επείγοντος που μου ενστάλαξε τη δύναμη να αντιμετωπίσω κατάματα –με ομορφιά, ποίηση και ένα διαβολικά παιχνιδιάρικο τρόπο– μερικά από τα πράγματα που με έκαναν να νιώθω τόσο άσχημα. Ήταν ο τρόπος μου να τα ξεπεράσω, με τους δικούς μου όρους.

Δεν νομίζω, δηλαδή, πως ήταν μόνο υποσυνείδητο το γεγονός πως έγραψα «Προσπάθησα να είμαι σαν την Γκρέις Κέλι», κάνοντας αναφορά σε αυτό το υπέροχο queer icon με το τραγικό τέλος, ούτε πως τραγούδησα για τον Φρέντι Μέρκιουρι, άλλο ένα αρχέτυπο της queer κουλτούρας.

 

<GRACE KELLY VIDEO>

 

— Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, νιώθω πως αυτή η εξερεύνηση της ταυτότητάς σου βρίσκεται σε όλα τα κομμάτια του «Life in Cartoon Motion», και ας παραμένει καλά κρυμμένη πίσω από τα χρώματα, τις μελωδίες και τις αναφορές.
Ακριβώς. Υπάρχουν τραγούδια όπως το «Stuck in the Middle», που είναι ένα γράμμα στην γιαγιά μου, την οποία λάτρευα όσο τη μισούσα. Μονίμως σκεφτόμουν την αγάπη που ένιωθα για εκείνη σε αντιδιαστολή με την έλλειψη αποδοχής και ανεκτικότητας που έδειχνε στο πρόσωπό μου. Πάντοτε μου έλεγε: «Φρόντισε, παιδί μου, να γίνεις δικηγόρος, αν συνεχίσεις το τραγούδι με το που ενηλικιωθείς θα καταλήξεις queer!». Ήταν πολύ περίεργο να μεγαλώνεις με αυτή την αρχετυπική και αντιφατική μητριαρχική φιγούρα. Στο «Billy Brown» μιλάω επίσης για το ίδιο ζήτημα.

Γενικά, ο δίσκος αυτός ήταν η απόφασή μου να μη σβήσω την ύπαρξή μου απλά και μόνο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες της. Να τιμήσω τον εαυτό μου δίχως την άδεια κανενός.

 

— Δεν έχω ξεχάσει, βέβαια, πόσο αμήχανα υποδέχτηκε τότε ο βρετανικός Τύπος την καλλιτεχνική σου έκφραση, αντιδρώντας τρομερά σκανδαλοθηρικά και αναπτύσσοντας κυριολεκτικά μια εμμονή με τη σεξουαλικότητα σου. Πως θυμάσαι σήμερα εκείνα τα χρόνια;
Ήμουν ένα εικοσάχρονο παιδί που μιλούσα για ένα σωρό διαφορετικά πράγματα, πάντα με μια πολύχρωμη αίσθηση ελευθερίας. Η δουλειά μου προκάλεσε πολλά ερωτήματα, αλλά το κεντρικό ερώτημα ήταν πάντα ένα: «Τελικά είναι στρέιτ ή είναι γκεί;». Αυτό ήταν μονάχα, ένα και μοναδικό στοιχείο, δοσμένο απλοποιημένα και πολωτικά.

Ας αφήσουμε το προσωπικό ταξίδι στην άκρη. Ο καθένας μας, άλλωστε, διανύει το δικό του μονοπάτι, και κάθε διαδικασία προσωπικής εξερεύνησης είναι πολύπλοκη. Πέρα από την ατομική υπέρβαση και τα οικογενειακά ζητήματα που βίωσα –όπως βιώνει κάθε άτομο– με ενοχλούσε αυτή η πόλωση που συνόδευε το έργο μου, ο περιορισμός του σε ένα μονοδιάστατο ερώτημα, η ταμπελοποίηση και η κατηγοριοποίησή μου με μια ετικέτα. Ήταν σαν τα ΜΜΕ να έλεγαν: «Ακούστε αγόρια και κορίτσια, ο ΜΙΚΑ παίζει αυτό το είδος μουσικής και φοράει αυτά τα ρούχα γιατί είναι γκέι, τελεία και παύλα».

Πού μας οδηγεί όλο αυτό; Ποιο είναι το νόημα τού να παράγεις τέχνη αν απλώς μπαίνει σε κουτιά, και αν μετά λαμβάνεται υπόψιν μονάχα μέσα από τις παραμέτρους μιας πολύ συγκεκριμένης ταμπέλας; Είναι κάτι αποπνικτικό και τρομερά αντιπαραγωγικό.

 

Facebook

Ακούγεται πολύ αστείο αυτό που θα πω: βρίσκομαι εδώ οκτώ ολόκληρα χρόνια και δεν έχω ιδέα πως ακριβώς θα είναι το ακροατήριο της Ελλάδας. Είναι ένα ακόμα κομμάτι αυτής της χώρας που ανυπομωνώ να ανακαλύψω.

 

— Ευτυχώς που τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει, τόσο για άλλους καλλιτέχνες όσο και για σένα προσωπικά. Είσαι αισιόδοξος για το πώς θα εκτιλύσσονται αυτές οι συζητήσεις στο μέλλον;
Φυσικά και είμαι, γιατί πλέον η κουβέντα δεν γίνεται απλώς και μόνο για να κολλήσουμε μια ετικέτα στο κούτελο κάποιου καλλιτέχνη. Είναι μια πολύ βαθύτερη, πολύ πιο λεπτή συζήτηση, η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει πολλούς άλλους ανθρώπους που απασχολούνται με τα δικά τους ερωτήματα. Υπάρχουν αμέτρητες χρήσιμες κουβέντες που μπορούν να ανοίξουν αν καταπιαστούμε πραγματικά με όλες τις αποχρώσεις της διαφορετικότητας, οι οποίες είναι κυριολεκτικά άπειρες.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει, λοιπόν, αλλά όλο αυτό στην αρχή ήταν αρκετά βίαιο για μένα. Και πρέπει να σου πω πως μονίμως ανέβαινα στη σκηνή και υπενθύμιζα στον εαυτό μου: «Ξέχασέ τα όλα, η σκηνή θα είναι η νίκη σου, το περφόρμανς θα είναι η απάντησή σου. Αν δώσεις μια καλή εμφάνιση, θα ξεπεράσεις όλες τις υπόλοιπες δυσκολίες που θα συναντήσεις».

 

— Μιλώντας για συναυλίες, πώς νιώθεις που έφτασε πλέον η στιγμή να εμφανιστείς για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στη σκηνή του Rockwave Festival;
Επιτέλους έφτασε η ώρα! Έχω τραγουδήσει στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, είχα τις δικές μου τηλεοπτικές εκπομπές στην Αλβανία λόγω των εκπομπών που έκανα στο Ιταλικό RAI – κι όμως, μέχρι στιγμής, δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα στην Ελλάδα. Και εκείνο που είναι απίστευτο είναι πως εδώ και οκτώ χρόνια έχω ένα διαμέρισμα στην Ελλάδα, στο Μετς για την ακρίβεια, όπου περναώ πάρα πολύ χρόνο…

 

— Τότε είσαι και γείτονάς μου! Μενώ ακριβώς απέναντί σου, στο Παγκράτι.
Πόσο τη λατρεύω αυτήν τη γειτονιά. Την έχω δει να μεταμορφώνεται όλα αυτά τα χρόνια, έχω δει τα ενοίκια να εκτοξεύονται στους ουρανούς, είναι πραγματικά τρελό αυτό που συμβαίνει.

Αλλά είναι εκπληκτικό, που λες, το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν έτυχε να προκύψει ποτέ κάποια αφορμή για μια συναυλία στην Αθήνα. Αν θέλεις να μάθεις όλη την αλήθεια, εγώ ήμουν αυτός που επιδίωξα την εμφάνισή μου φέτος. Είπα «φτάνει πλέον με αυτή την κατάσταση, αυτό το καλοκαίρι θέλω να κάνω μια συναυλία στην Ελλάδα». 

Και για να σε σοκάρω ακόμα περισσότερο, εγώ ήμουν και πάλι αυτός που είπα «θέλω να μιλήσω στη LiFO, θέλω με αυτή την αφορμή να κάνω μια συζήτηση με αυτό το μέσο», και πίεσα πολύ γι' αυτό.

 

— Σοβαρά μιλάς; Είμαι πολύ χαρούμενος που το καταφέραμε, λοιπόν! Εφόσον έχεις ζήσει εδώ, πες μου λίγα πράγματα και για την Ελλάδα. Ποιές είναι οι προσδοκίες σου για το ελληνικό κοινό και τι ακριβώς μας ετοιμάζεις στη σκηνή του Rockwave;
Καθώς θα παίξω στις 7:30 μ.μ. μονάχα για μία ώρα, πήρα τη συνειδητή απόφαση να κρατήσω στην εμφάνισή μου μονάχα τα απολύτως απαραίτητα. Δεν θα φέρω μαζί μου κανένα από τα τρελά μου σκηνικά. Θα συστήσω κυριολεκτικά τον εαυτό μου, το σώμα μου, τη μουσική μου και την ενέργειά μου. Είναι πραγματικά όσο απλό και όσο περίπλοκο ακούγεται. Είναι μια συνειδητή απόφαση να αρχίσω να χτίζω μια σχέση με ένα κοινό που στην ουσία δεν γνωρίζω.

Ακούγεται πολύ αστείο αυτό που θα σου πω: βρίσκομαι εδώ οκτώ ολόκληρα χρόνια και δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς θα είναι το ακροατήριο της Ελλάδας. Είναι ένα ακόμα κομμάτι αυτής της χώρας που ανυπομωνώ να ανακαλύψω.

Η Αθήνα, βλέπεις, εδώ και μερικά χρόνια είναι το καταφύγιό μου. Οι άνθρωποι εδώ, ακόμα και αν σε αναγνωρίσουν, παραμένουν τρομερά ψύχραιμοι και ήρεμοι. Ενδιαφέρονται περισσότερο για το σκάνδαλο κάποιου περιστασιακού αστέρα της ελληνικής τηλεόρασης ή για το με ποιον κοιμάται κάποιο μοντέλο αυτήν τη στιγμή, παρά για σένα που κάθεσαι δίπλα τους και απολαμβάνεις την μπίρα σου στη μία το πρωί. Είναι μια καταπληκτική χώρα, σε κάνει διαρκώς να την ερωτεύεσαι.

 

<VIDEO RELAX>

 

— Ύστερα από σένα, στη σκηνή του Rockwave θα ανέβει ο Robbie Williams. Παρά τις διαφορετικές σας προσεγγίσεις, νομίζω πως είστε δύο άντρες που πραγματικά επαναπροσδιόρισαν την έννοια της αρρενωπότητας στη στρατόσφαιρα της ποπ τη δεκαετία των '00s. Βλέπεις κι εσύ κάποια κοινά στοιχία; Και πώς νιώθεις που θα μοιραστείτε την ίδια σκηνή;
Αυτό που κατάφερε ο Robbie ήταν να βάλει στο έργο του μια εσάνς βρετανικής ποπ «ασέβειας», να παίξει με την αρρενωπότητά του με τον τρόπο που έκανε η αγγλική art-pop σκηνή. Αλλά κατόρθωσε να το κάνει, ταυτόχρονα, με έναν τόσο mainstream τρόπο, στην Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη, και αυτό είναι το εκπληκτικό. Παρέμενε μονίμως θρασύς και αμετανόητος, διασκέδαζε με τους δικούς του όρους, κι όλο αυτό μέσα από τεράστιες mainstream ποπ επιτυχίες.

Θυμάμαι πως είχα πάει να τον δω σε μια διήμερη συναυλία του σε ένα μεγάλο κτήμα στην εξοχή, όταν ήμουν ακόμα παιδί στο σχολείο. Το κοινό ήταν τόσο ποικιλόμορφο, η ατμόσφαιρα απίστευτα φιλόξενη και ζεστή.

Νομίζω, βέβαια, ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί στον τρόπο που γράφουμε και ερμηνεύουμε τα κομμάτια, και οι ενέργειές μας είναι και αυτές αρκετά διαφορετικές. Ο Robbie είναι Robbie, δεν μπορείς να το πεις αλλιώς. Και το ταξίδι που διένυσε δεν ήταν καθόλου εύκολο ούτε απλό, κάτι που τον κάνει ακόμα πιο μοναδικό.

 

— Πες μου λίγα λόγια για κάποια από τα καινούργια πρότζεκτ με τα οποία καταπιάστηκες. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν ένα επικό soundtrack για μια γαλλική ταινία και ένα αναπάντεχο comeback στη βρετανική τηλεόραση με τη γλυκιά εκπομπή «The Piano». Αισθάνομαι πως μονίμως στην καριέρα σου κάνεις κινήσεις κάπως απροσδόκητες, σχεδόν σαν να θέλεις να ξεφύγεις από την αναμενόμενη διαδρομή ενός ποπ καλλιτέχνη.
Ισχύει, και είναι κάτι το ανεξέλεγκτο για μένα. Πάντοτε ήθελα να αντιδρώ ενστικτωδώς. Η ουσία βρίσκεται στο να μοιράζεσαι μια πραγματική ιστορία με ειλικρίνια, κι όλα αυτά τα βήματα που μπορεί να φαίνονται ανορθόδοξα τα κάνω γιατί μου κινούν το ενδιαφέρον. Μπορεί να μην είναι πάντοτε τα πιο εμπορικά πρότζεκτ, αλλά είναι οπωσδήποτε αυτά που μου κινούν περισσότερο την περιέργεια. 

 

Η μουσική για την ταινία «Zodi et Tehu, Freres du desert» ήταν το πρώτο soundtrack με το οποίο καταπιάστηκα – από εδώ και στο εξής θα κάνω πολλά περισσότερα. Ήταν ένα πρότζεκτ αρκετά φιλόδοξο και γεννήθηκε από τον στόχο μου να συνδυάσω μια πλήρη συμφωνική ορχήστρα με τη μουσική που ανακάλυψα στις διάφορες φυλές των Βερβέρων στο Μαρόκο, έπειτα από ατελείωτη έρευνα. Πρόκειται για έναν απίστευτο πολιτισμό.

Έπρεπε, λοιπόν, πρώτα να αναζητήσω όλους αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς από όλες τις διαφορετικές φυλές, ύστερα να βρούμε τρόπο να τους βγάλουμε βίζα, να ικετεύσουμε την κυβέρνηση να βρει τρόπους ώστε να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί. Εμφανίστηκαν στα στούντιο με βαλίτσες γεμάτες απίστευτα μουσικά όργανα, κατασκευασμένα από κύστες καμήλας, κορδόνια, σπόρους παράξενων φρούτων και λαχανικών.

Περίπου 180 μουσικοί συμμετείχαν στη δημιουργία αυτού του soundtrack, και μαζί πλέξαμε ένα μοναδικό κέντημα ήχων που στη συνέχεια συνδύασα με συμφωνική μουσική. Απίστευτη εμπειρία. 

Την ίδια περίοδο, συμμετείχα εντελώς δωρεάν στο «The Piano», όπως και ο πιανίστας Λανγκ Λανγκ. Όλοι μας το κάναμε εθελοντικά, και κανένας μας δεν πίστευε πραγματικά πως θα πετύχαινε, θεωρούσαμε πως ήταν απλά ένα χαριτωμένο τηλεοπτικό προτζεκτάκι. Κι όμως, η εκπομπή κατέληξε να είναι μια από τις πιο επιτυχημένες νέες μορφές τηλεοπτικού content που έχουν εμφανιστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία 7 χρόνια.

Είναι απίστευτο να βλέπεις πώς αγγίζει τους ανθρώπους, και να συνειδητοποιείς πόσο έχει αλλάξει το τηλεοπτικό κοινό, που έχει απομακρυνθεί πλέον από την υπερεμπορευματοποιημένη μορφή των talent shows.

Αυτό που κάνουμε στο «The Piano» είναι κάτι πολύ πιο ποιητικό: Η εκπομπή παίρνει τους αντι-ήρωες της διπλανής πόρτας και δεν προσποιείται λεπτό ότι θα αλλάξει τη ζωή τους. Παρουσιάζει απλά τις ιστορίες αυτών των αφανών ηρώων, και η μουσική είναι το όχημα που μας επιτρέπει να μπούμε στους κόσμους τους. Υπάρχει κάτι υπέροχα ανιδιοτελες εδώ.

 

Oι διαφορές μας, σε ένα δυσανεκτικό και ανελέυθερο περιβάλλον, κινδυνεύουν να μας πληγώσουν, ακόμα και να μας σκοτώσουν. Αλλά σε ένα ανεκτικό περιβάλλον, οι διαφορές μας είναι τα ισχυρότερα μας όπλα, είναι ικανές να μας μεταμορφώσουν σε υπερήρωες.

 

— Είσαι κυριολεκτικά ένα υβρίδιο διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων: γεννήθηκες στον Λίβανο, μεγάλωσες στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, έκανες τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο, ύστερα προχώρησες σε διάφορα επαγγελματικά βήματα στην Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Τί σε οδήγησε σε αυτήν τη μόνιμη αναζήτηση και πώς συγχωνέυεις όλες αυτές τις διαφορετικές επιρροές στην τέχνη σου;
Είναι αρκετά απλό νομίζω: προσπαθώ να διατηρώ μονίμως την περιέργειά μου. Είναι πολύ σημαντικό να μην πέφτεις ποτέ θύμα ενός κουρασμένου εφησυχασμού. Εαν παραμένεις περίεργος με όλα τα ερεθίσματα που βρίσκονται τριγύρω σου, τελικά πράττεις το ίδιο και με τον εαυτό σου.

Όσο περισσότερο κυκλοφορώ, τόσο περισσότερο επιμένω στη συνειδητή μου απόφαση να μην ορίζομαι από κανένα σύνορο. Θέλω να μείνω πιστός στην εντολή που μου χάρισαν οι γονείς μου με τον τρόπο που με μεγάλωσαν. Θέλω να διατηρήσω αυτή την αντίσταση, αυτή την ευγενική αλλά ισχυρή ποιητική αναρχία του μη κομφορμισμού.

Όσο περισσότερο ταξιδεύω και όσα περισσότερα βλέπω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως το κρισιμότερο όλων είναι να φτιάχνεις κάτι πραγματικά ειλικρινές και προσωπικό, να διατηρείς το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και να μην αφομοιωθείς σε καμία επικρατούσα τάση. Πρέπει να ζωγραφίζεις συνεχώς τη δική σου σημαία, να μη φοβάσαι να την κυματίζεις ψηλά, αλλά ταυτόχρονα να αναζητάς συνεχώς καινούργιες σημαίες και χρώματα.

Αυτή η φιλοσοφία φτάνει μέχρι τα τραγούδια που γράφω. Δόξα τω Θεώ, το ραδιόφωνο έχει πλέον πεθάνει. Και εγώ εξακολουθώ να υπάρχω στις μέρες μας λόγω όλων των αλλαγών που έχουν συμβεί στη μουσική βιομηχανία, λόγω της αμεσότητας του διαδικτύου. Δεν χρειάζομαι τη δισκογραφική μου εταιρεία να με καθοδηγεί για το πού μπορώ να εργαστώ, τι ακριβώς μπορώ να κάνω. Μπορώ να μιλάω απευθείας με τους ανθρώπους, κι εκείνοι μπορούν με την σειρά τους να ανακαλύψουν ξανά και ξανά το έργο μου, να επανασυνδεθούν και μετά να αποσυνδεθούν. Πρόκειται για μια εξαιρετική αυτονομία μιας μόνιμης δημιουργικής ανταλλαγής.

 

Facebook Twitter

Δεν ξέρεις ποτέ και από πού θα σου έρθει η έκπληξη στην Eurovision. Φωτ.: Getty Images/Ideal Image

 

 

— Στα πρόσφατα πρότζεκτ σου συμπεριλαμβάνεται και η συμμετοχή σου στον διαγωνισμό της Eurovision, τόσο ως παρουσιαστής όσο και ως ερμηνευτής στο περσινό interval act. Πρέπει να σου πω ότι λάτρεψα αυτή σου την απόφαση, γιατί έχω μια αδυναμία στο αλλοπρόσαλλο πανηγυράκι που λέγεται Eurovision, νιώθω πως είναι κάτι σαν γιορτή οικουμενικότητας. Πες μου λίγα λόγια για την εμπειρία σου από τον διαγωνισμό. Θα μπορούσαμε να σε δούμε σε κάτι παρόμοιο στο μέλλον;
Πολύ χαίρομαι που είσαι θαυμαστής της Eurovision! Και έχεις απόλυτο δίκιο: είναι ένας μοναδικός συνδυασμός σουρεαλιστικών campy στοιχείων και στιγμών που είναι ικανές να σου κόψουν την ανάσα. Δεν ξέρεις ποτέ και από πού θα σου έρθει η έκπληξη στην Eurovision. Δεν θα μπορούσε κανένας να προβλέψει, για παράδειγμα, πως ένας Πορτογάλος θα έφερνε δάκρυα στα μάτια όλης της Ευρώπης με ένα τραγούδι που δεν καταλάβαινε κανείς. Το κοινό δεν ήξερε καν ότι ο Σαλβαντόρ βρισκόταν ένα βήμα πριν από την καρδιακή προσβολή, όμως κατάλαβε ακριβώς το μήνυμα του.

Υπάρχει μια ευλογία και συνάμα μια κατάρα με την επιτυχία που είχαν κάποιοι καλλιτέχνες που βγήκαν από τη Eurovision. Ένας από τους κινδύνους είναι ότι ξαφνικά μπλέκονται όλες οι δισκογραφικές εταιρείες και οι μάνατζερ, και μπορούν να τα σκατώσουν όλα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να γεμίσει ο διαγωνισμός με τραγούδια υπερβολικά σχεδιασμένα και τελειοποιημένα για την εποχή του streaming. Γιατί τότε θα αρχίζουν όλα να ακούγονται ίδια και απαράλλαχτα, θα χάσουμε αυτή την ιδιόμορφη αφέλεια των τραγουδιών και θα γίνουν όλα εμπορικά. 

Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος, γιατί η Eurovision είναι σήμερα η μεγαλύτερη τηλεοπτική εκπομπή στον κόσμο. Είναι πολύ μεγαλύτερη από τα Όσκαρ, δύο φορές πιο μεγάλη από το Superbowl. Και φανερώνει επίσης τον κίνδυνο της τηλεόρασης: αν πετύχεις μια καλή εμφάνιση, μπορεί να αλλάξει ολόκληρη η ζωή σου, εάν αποτύχεις, θα σε ξεγράψουν το επόμενο πρωί. Ως κοινό, το γνωρίζουμε αυτό, κι αυτό είναι που κάνει τον διαγωνισμό τόσο συναρπαστικό. Είναι σαν να έχεις μεταφέρει τις μονομαχίες των αρχαίων ρωμαϊκών χρόνων σε μια τηλεοπτική μέγα-αρένα.

 

<VIDEO EUROVISION>

 

— Νομίζω πως προσπαθείς συνεχώς να παραμείνεις ένας καλλιτέχνης που χαράζει το δικό του ποπ μονοπάτι, πάντοτε με τους δικούς τους όρους. Τι θέλεις να μοιραστείς με τους νέους καλλιτέχνες που προσπαθούν να κάνουν κάτι τολμηρό και πιασάρικο –ό,τι και αν σημαίνει αυτό– διατηρώντας όμως αμεσότητα και ειλικρίνεια. 
Το σημαντικότερο πράγμα είναι να μην προσπαθείς ποτέ να είσαι κουλ. Αν το καλοσκεφτείς, συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι σαν διαδικασία. Δεν μπορείς να γίνεις ειλικρινής στην τέχνη σου από τη μια μέρα στην άλλη, δεν μπορείς να ανακαλύψεις ακριβώς ποιος είσαι μέσα σε μια μονάχα στιγμή. Θα ξοδέψεις μάλλον όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει.

Αλλά μπορείς, τουλάχιστον, να απολαύσεις την διαδικασία, να δημιουργήσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα και να την αφήσεις να εξελιχθεί. Άλλαξε, αγκάλιασε τις αντιφάσεις σου, αμφισβήτησε τον εαυτό σου! Ακόμα κι αν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αντιφάσκεις, δεν έχει σημασία – σε ένα μόνιμο ταξίδι βρισκόμαστε όλοι.

Και τελικά, η ουσία δεν βρίσκεται στο να προσπαθείς να είσαι κουλτουριάρης και ψευτο-εναλλακτικός. Μερικές φορές, το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι λίγο περισσότερο προσιτός. Είναι πολύ πιο εύκολο να στέκεσαι σε μια σκηνή και να παίζεις εναλλακτική μουσική που να απορρίπτει όλους τους εμπορικούς κανόνες, να κοιτάς μονάχα μέσα σου και να μην υψώνεις ποτέ τη φωνή σου. Είναι πολύ πιο τρομακτικό να στέκεσαι σε μια σκηνή και να απευθύνεσαι στο mainstream, να εμφανίζεσαι χαρούμενος και προσιτός. Είναι σαν να ανοίγεις διάπλατα το στήθος σου στους ανθρώπους, κι αν αυτοί το επιθυμούν, μπορούν να σε χτυπήσουν και με τη γροθιά τους να αγγίξουν όλο σου το είναι. Θα πονέσει πολύ, αλλά εκεί βρίσκεται η αξία.

 

Facebook Twitter

 Όσο περισσότερο ταξιδεύω και όσα περισσότερα βλέπω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως το κρισιμότερο όλων είναι να φτιάχνεις κάτι πραγματικά ειλικρινές και προσωπικό, να διατηρείς το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και να μην αφομοιωθείς σε καμία επικρατούσα τάση.

 

— Τελικά, ΜΙΚΑ, από πού πηγάζει αυτή η αστείρευτη παιδική σου δημιουργικότητα;
Ξέρεις, το πιο επιδραστικό πράγμα που συνέβη στη ζωή μου είναι ότι με πέταξαν εξώ από το σχολείο. Βρισκόμουν σε μια πολύ τρυφερή παιδική ηλικία, και μετά από αυτό έπαθα τρομερή ζημία. Για περίπου τέσσερεις μήνες σταμάτησα να μιλάω και να επικοινωνώ με τον κόσμο, ξέχασα ακόμη και πώς να διαβάζω και να γράφω. Είχα σοβαρό τραύμα – έκτοτε να φανταστείς δεν κατάφερα ποτέ μου να ξαναδιαβάσω παρτιτούρες. Μέχρι εκείνο το σημείο, μπορούσα να παίξω ένα κομμάτι του Μότσαρτ με μια κοφτή ματιά στις νότες. Έπειτα από το τραύμα που βίωσα, δεν μπόρεσα να το κάνω ποτέ ξανά.

Στο σχολείο μου δέχτηκα τρομερό bullying, κι όταν ο εκφοβισμός και η κακοποίηση ήρθαν από τον ίδιο μου τον δάσκαλο, ένιωσα πως όλα τελείωσαν για μένα. Εξαφανίστηκα, προτιμούσα να προσποιούμαι ότι ήμουν νεκρός παρά να αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβαινε. Ένιωθα εντελώς ανάξιος.

Χάρη σε αυτό το τραύμα, ωστόσο, οι γονείς μου αναζήτησαν έναν εναλλακτικό δρόμο για εμένα. Θυμάμαι που η μητέρα μου μού είχε πει:«Αν νιώθεις άχρηστος στον κανονικό κόσμο, παράτησέ τον. Δεν θα πας σχολείο, αλλά θα βρεις μια δουλειά, θα μάθεις να τραγουδάς και έχεις έξι μήνες για να τα καταφέρεις».

Έτσι και έγινε. Μέσα σε τέσσερις μήνες τραγουδούσα στη Βασιλική Όπερα και πήρα τον πρώτο μου μισθό, μέσα σε έξι έκανα εμπορικές ηχογράφησεις τις μισές ημέρες της εβδομάδας. Και ξαφνικά δεν ήμουν πλέον ένα άχρηστο παιδί, αλλά βρήκα την αξία μου. Και όλη αυτή η δύναμη προήλθε από ένα εντελώς ανορθόδοξο μέρος. 

Αυτό, λοιπόν, με έκανε να καταλάβω πως σε ένα δυσανεκτικό και ανελέυθερο περιβάλλον, οι διαφορές μας κινδυνεύουν να μας πληγώσουν ή ακόμα και να μας σκοτώσουν. Αλλά σε ένα ανεκτικό περιβάλλον, οι διαφορές μας είναι τα ισχυρότερα μας όπλα, είναι ικανές να μας μεταμορφώσουν σε υπερήρωες. Η μισαλλοδοξία δεν προκαλεί τίποτα άλλο πέρα από την καταστροφή, γιατί φέρνει το μίσος. Η ανεκτικότητα είναι αυτή που θα φέρει την αριστεία.

 

<VIDEO YOYO>

 

Ο MIKA θα εμφανιστεί στο Rockwave Festival (Terra Vibe, Μαλακάσα) το Σάββατο 1 Ιουλίου, μαζί με τους Robbie Williams, James Bay, Jonathan Jeremiah και Leon of Athens.
Πληροφορίες στο rockwavefestival.gr
Εισιτήρια στο viva.gr

 

translation

Spoiler

MIKA at LiFO: "Athens is my refuge"

A few days before giving everything on the Rockwave stage, in his first concert in Greece, the star of unrepentantly colorful pop opens his heart to LiFO, taking stock of his unorthodox career.

Nikos Efstathiou

 

Sometimes, the bravest thing you can do is be a little more approachable.

 

MIKA, I've been listening to "Grace Kelly" again recently and thinking about how wonderfully empowering a queer track it is, especially when viewed through the lens of today. The same was probably true in 2007, for many LGBTI+ children who were growing up at that time in terribly different and more adverse circumstances. Ultimately, was your choice to share such an empowering and unapologetically proud message on your debut conscious or impulsive? 
I think it was a combination. There was an impulsive innocence to this whole beginning, which is why it's such a joyous debut, full of color and melody. From the beginning I wanted to explore an intuitive sense of beauty, something that remains hugely important to me.

I will not hide from you, however, that at the same time there was also a sense of urgency. It was born out of my frustrating experience with rejection, discrimination and lack of understanding. I couldn't understand why I had to feel so bad, why I had to be bullied at my school for some traits I didn't even realize I had.

I couldn't understand the social codes and circumstances that led me, as a twelve-year-old kid, to be so afraid to walk next to my classmates that I ended up waiting five minutes for them to pass first, so I wouldn't get punched.

I didn't understand it, and I think they probably didn't either. It was, obviously, a result of external social factors that led them to this behavior.

 

This record was my decision not to erase my existence simply because I was afraid of its consequences. To honor myself without anyone's permission.

 

So it was this sense of urgency that instilled in me the strength to confront head-on – with beauty, poetry and a devilishly playful way – some of the things that made me feel so bad. It was my way of overcoming them, on my own terms.

I mean, I don't think it was only subliminal that I wrote "I tried to be like Grace Kelly," referencing that wonderful queer icon with a tragic ending, nor that I sang about Freddie Mercury, another archetype of queer culture. .

 

— In one way or another, I feel that this exploration of your identity is in all the tracks of "Life in Cartoon Motion", and let it remain well hidden behind the colors, melodies and references. 
Exactly. There are songs like 'Stuck in the Middle', which is a letter to my grandmother, who I loved as much as I hated her. I kept thinking about the love I felt for her in contrast to the lack of acceptance and tolerance she showed on my face. She always said to me: "Make sure you become a lawyer, kid, if you keep singing when you grow up you'll end up queer!". It was very strange growing up with this archetypal and contradictory matriarchal figure. In "Billy Brown" I also talk about the same issue.

In general, this record was my decision not to erase my existence simply because I was afraid of the consequences. To honor myself without anyone's permission.

 

— I have not forgotten, of course, how awkwardly the British press welcomed your artistic expression at the time, reacting terribly scandalously and literally developing an obsession with your sexuality. How do you remember those years today? 
I was a twenty-year-old kid talking about a bunch of different things, always with a colorful sense of freedom. My work has raised many questions, but the central question has always been one: "Is he straight or is he gay?" This was just one and only element, given in a simplified and polarizing way.

Let's put the personal journey aside. After all, each of us is on our own path, and every process of personal exploration is complex. Beyond the personal transcendence and family issues I experienced – as any person experiences – I was troubled by this polarization that accompanied my work, limiting it to a one-dimensional question, labeling and categorizing me with a label. It was like the media was saying, "Listen boys and girls, MIKA plays this kind of music and wears these clothes because he's gay, period."

Where is all this leading us? What's the point of producing art if it's just put into boxes, and then considered only through the parameters of a very specific label? It's stuffy and terribly counterproductive.

 

It sounds very funny what I'm going to say: I've been here for eight whole years and I have no idea exactly what the audience in Greece will be like. It's another part of this country that I can't wait to discover.

 

— Fortunately, things have now changed, both for other artists and for you personally. Are you optimistic about how these discussions will play out in the future? 
Of course I am, because now the conversation is not just about sticking a label on some artist's boot. It's a much deeper, much more nuanced discussion that could help many other people who are dealing with their own questions. There are countless useful conversations that can be opened up if we really get to grips with all the nuances of diversity, which are literally infinite.

Well, things have changed, but it was all pretty violent at first for me. And I have to tell you that I was constantly going on stage and reminding myself: "Forget everything, the stage will be your victory, the performance will be your answer. If you put on a good show, you'll overcome all the other difficulties you'll encounter."

 

— Speaking of concerts, how do you feel that the time has come to appear for the first time in Greece, on the Rockwave Festival stage? 
The time has finally come! I have sung in Bulgaria, Romania, I had my own TV shows in Albania because of the shows I did on the Italian RAI – and yet, so far, I had done absolutely nothing in Greece. And what is incredible is that for eight years I have had an apartment in Greece, in Metz to be precise, where I spend a lot of time...

 

— Then you are also my neighbor! I live right across from you, in Pagrati. 
How I love this neighborhood. I've seen it transform over the years, I've seen the rents skyrocket, it's really crazy what's going on.

But it is amazing, you say, that for so many years no occasion for a concert in Athens ever happened to arise. If you want to know the whole truth, I was the one who pursued my appearance this year. I said "enough with this situation, this summer I want to do a concert in Greece". 

And to shock you even more, I was again the one who said "I want to talk to LiFO, I want on this occasion to have a conversation with this medium", and I pushed hard for it.

 

- Are you serious; I'm so glad we made it, then! Since you have lived here, tell me a little about Greece. What are your expectations for the Greek audience and what exactly are you preparing for us on the Rockwave stage? 
As I will be playing at 7:30 p.m. for just one hour, I made the conscious decision to keep only the absolute essentials in my appearance. I won't be bringing any of my crazy props with me. I will literally introduce myself, my body, my music and my energy. It really is as simple and as complicated as it sounds. It's a conscious decision to start building a relationship with an audience I don't really know.

It sounds very funny what I'm going to tell you: I've been here for eight whole years and I have no idea exactly what the audience in Greece will be like. It's another part of this country that I can't wait to discover.

Athens, you see, has been my refuge for some years now. People here, even if they recognize you, remain incredibly cool and calm. They are more interested in the scandal of some occasional Greek TV star or who some model is currently sleeping with than you sitting next to them enjoying your beer at one in the morning. It's an amazing country, it keeps you falling in love with it.

 

— After you, Robbie Williams will take the Rockwave stage. Despite your different approaches, I think you're two men who really redefined masculinity in the pop stratosphere in the 00s. Do you see any commonalities? And how do you feel about sharing the same stage? 
What Robbie managed to do was to infuse his work with an essence of British pop "irreverence", to play with his masculinity in the way that the English art-pop scene did. But he managed to do it, at the same time, in such a mainstream way, in Europe and the whole planet, and that's the amazing thing. He remained relentlessly brazen and unapologetic, entertaining on his own terms, all through massive mainstream pop hits.

I remember going to see him in a two-day concert at a large country estate when I was still a child at school. The audience was so diverse, the atmosphere incredibly welcoming and warm.

I think, of course, that we are very different in the way we write and perform the tracks, and our energies are also quite different. Robbie is Robbie, you can't put it any other way. And the journey he went through was by no means easy or simple, which makes him even more unique.

 

— Tell me a few words about some of the new projects you've been working on. Among other things, they include an epic soundtrack for a French film and a surprise comeback on British TV with the sweet show 'The Piano'. I feel like you're constantly making moves in your career that are somewhat unexpected, almost as if you want to break away from the expected path of a pop artist. 
It does, and it's a no-brainer for me. I always wanted to react instinctively. The point is to share a real story with honesty, and all these steps that may seem unorthodox I take because they interest me. They may not always be the most commercial projects, but they are definitely the ones that pique my curiosity the most. 

The music for the film 'Zodi et Tehu, Freres du desert' was the first soundtrack I tackled – I'll be doing a lot more from now on. It was quite an ambitious project and was born out of my aim to combine a full symphony orchestra with the music I discovered in the various Berber tribes in Morocco, after endless research. This is an incredible culture.

So, first I had to find all these amazing musicians from all different races, then we had to find a way to get them visas, we had to beg the government to find ways to bring us all together. They showed up at the studios with suitcases full of incredible musical instruments, made from camel bladders, strings, seeds of strange fruits and vegetables.

About 180 musicians participated in the creation of this soundtrack, and together we wove a unique embroidery of sounds that I then combined with symphonic music. Incredible experience. 

At the same time, I joined 'The Piano' for free, as did pianist Lang Lang. We all volunteered to do it, and none of us really thought it would work, we thought it was just a cute little TV project. And yet the show ended up being one of the most successful new forms of TV content to emerge in the UK in the last 7 years.

It's incredible to see how it touches people, and to realize how much the television audience has changed, which has moved away from the hyper-commercialized form of talent shows.

What we're doing in "The Piano" is something much more poetic: The show takes the anti-heroes next door and doesn't even pretend to change their lives. It simply presents the stories of these unsung heroes, and music is the vehicle that allows us to enter their worlds. There is something wonderfully selfless here.

 

Our differences, in an intolerant and unforgiving environment, risk hurting us, even killing us. But in a tolerant environment, our differences are our strongest weapons, capable of transforming us into superheroes.

 

— You are literally a hybrid of different cultural identities: you were born in Lebanon, grew up in France and the United Kingdom, became a huge success in London, then went on to various professional steps in Italy and the rest of Europe. What led you to this constant search and how do you merge all these different influences into your art? 
It's quite simple I think: I try to keep my curiosity alive. It is very important that you never fall victim to a jaded complacency. If you remain curious about all the stimuli around you, you end up doing the same to yourself.

The more I travel, the more I stick to my conscious decision not to be defined by any borders. I want to stay true to the mandate my parents gave me in the way they raised me. I want to maintain this resistance, this gentle but powerful poetic anarchy of non-conformism.

The more I travel and the more I see, the more I realize that the most crucial thing of all is to make something truly honest and personal, to have the courage to be yourself and not assimilate into any mainstream. You have to constantly paint your own flag, not be afraid to fly it high, but at the same time constantly look for new flags and colors.

This philosophy extends to the songs I write. Thank God radio is now dead. And I'm still around today because of all the changes that have happened in the music industry, because of the immediacy of the internet. I don't need my record company to guide me on where I can work, what exactly I can do. I can talk directly to people, and they can in turn discover my work again and again, reconnect and then disconnect. This is an extraordinary autonomy of a permanent creative exchange.

 

— Your recent projects include your participation in the Eurovision contest, both as a presenter and as a performer in last year's interval act. I have to tell you that I loved this decision of yours, because I have a weakness for the foreign festival called Eurovision, I feel that it is something like a celebration of universality. Tell me a little about your experience with the contest. Could we see you in something similar in the future?
I'm so glad you're a Eurovision fan! And you're absolutely right: it's a unique combination of surreal campy elements and moments that are capable of taking your breath away. You never know where the Eurovision surprise will come from. No one could have predicted, for example, that a Portuguese would bring tears to the eyes of all of Europe with a song that no one understood. The audience didn't even know that Salvador was one step away from a heart attack, but they got exactly his message.

There is a blessing and at the same time a curse with the success that some artists have had coming out of Eurovision. One of the dangers is that suddenly all the record companies and managers get involved, and they can screw it all up. And the truth is, we don't want the competition to be filled with songs over-engineered and perfected for the streaming era. Because then everything will start to sound the same and unchanged, we will lose this peculiar naivety of the songs and everything will become commercial. 

This is the big risk, because Eurovision is currently the biggest TV show in the world. It's much bigger than the Oscars, twice as big as the Superbowl. And it also shows the danger of television: if you get a good performance, your whole life can change, if you fail, you'll be written off the next morning. As an audience, we know this, and that's what makes the competition so exciting. It's like you've transferred the duels of ancient Roman times to a televised mega-arena.

 

— I think you constantly try to remain an artist who carves his own pop path, always on his own terms. What do you want to share with young artists who are trying to do something bold and catchy – whatever that means – but still maintaining directness and honesty. 
The most important thing is to never try to be cool. If you think about it, you realize how difficult it is as a process. You can't become honest in your art overnight, you can't discover exactly who you are in a single moment. You will probably spend your whole life trying to figure out what exactly is going on.

But you can, at least, enjoy the process, create your artistic identity and let it evolve. Change, embrace your contradictions, challenge yourself! Even if people think you're contradicting yourself, it doesn't matter – we're all on a constant journey.

And in the end, the point is not to try to be cultist and pseudo-alternative. Sometimes, the bravest thing you can do is be a little more approachable. It's much easier to stand on a stage and play alternative music that rejects all commercial rules, look only within yourself and never raise your voice. It's much scarier to stand on a stage and appeal to the mainstream, to appear happy and approachable. It's like opening your chest wide to people, and if they want to, they can hit you and touch your whole being with their fist. It will hurt a lot, but that's where the value lies.

 

The more I travel and the more I see, the more I realize that the most crucial thing of all is to make something truly honest and personal, to have the courage to be yourself and not assimilate into any mainstream.

 

— Finally, MIKA, where does this endless childhood creativity of yours come from? 
You know, the most impactful thing that happened in my life was being kicked out of school. I had a very tender childhood, and after that I was terribly damaged. For about four months I stopped talking and communicating with people, I even forgot how to read and write. I was seriously traumatized – since then you can imagine I have never been able to read sheet music again. Up until that point, I could play a piece of Mozart with a quick glance at the notes. After the trauma I experienced, I could never do it again.

I was bullied terribly at school, and when the bullying and abuse came from my own teacher, I felt like it was all over for me. I disappeared, preferring to pretend I was dead rather than face what was happening to me. I felt completely unworthy.

Thanks to this trauma, however, my parents sought an alternative path for me. I remember my mother telling me: "If you feel useless in the normal world, leave it. You won't go to school, but you will find a job, you will learn to sing and you have six months to do it."

So it happened. Within four months I was singing at the Royal Opera House and earning my first salary, within six I was making commercial recordings half days a week. And suddenly I was no longer a worthless child, but found my worth. And all that power came from a completely unorthodox place. 

This, then, made me understand that in an intolerant and unfree environment, our differences risk hurting us or even killing us. But in a tolerant environment, our differences are our strongest weapons, capable of transforming us into superheroes. Intolerance causes nothing but destruction, because it brings hatred. Tolerance is what will bring excellence.#

 

MIKA will perform at the Rockwave Festival (Terra Vibe, Malaccasa) on Saturday July 1, alongside Robbie Williams, James Bay, Jonathan Jeremiah and Leon of Athens. 
Information at rockwavefestival.gr
Tickets at viva.gr

 

[Vero Bott]

Just finished reading it and... I'm not crying you are 🥺🤭

A really great interview this one 😍

[Kumazzz]

mikainstagram stories

 

 

 

and

 

 

nikoefst

IG story

 

[krysady]

On 6/28/2023 at 1:49 PM, mellody said:

 I have sung in Bulgaria, Romania

From what I know, he never performed in Bulgaria, only twice in Romania.

[ISAJF414]

Just read this interview!
Love it